Iets zien terwijl je iets hoort?
Dit laatste heeft Walter Disney in 1940 met zijn derde film Fantasia laten zien.
Hoewel Disney op lijsten van beroemde dyslectici staat, is het niet zeker of hij wel
dyslectisch was. Wel is te zeggen dat hij met zijn beroemde tekenfilms een
inspirerend voorbeeld was van iemand die zijn innerlijke beelden in visuele animaties
wist om te zetten bij het horen van muziek, een mythe of een verhaal.
Fantasia onderscheidt zich van zijn andere en latere werken omdat Disney hier
experimenteerde met de beelden die hij zag bij het horen van bestaande klassieke
muziek. Hij gebruikte hiervoor de Toccata en fuga van Bach, de Notenkrakerssuite
van Tsjaikovski, de Sacre du Printemps van Strawinsky, de Pastorale van Beethoven,
Nacht op de kale berg van Moussorgsky, het Ave Maria van Schubert en La Gioconda
(de urendans) van Ponchielli, uitgevoerd door de Philadelphia Orchestra onder
leiding van de dirigent Leopold Stokovski.
Op de Sacre en de Kale berg na (die een beetje eng zijn), is Fantasia ook geschikt voor zeer jonge kinderen. Een onderhoudende film voor jong en oud om op speelse en humorvolle wijze kennis te maken met klassieke muziek. Disney zou Disney niet zijn als hij ons ook niet zijn schitterende visuele vondsten en effecten van gracieus
bewegende elfen zwierend over het ijs of dwarrelende sneeuwvlokjes zou voorschotelen.
De schoonheid van het planten- en dierenrijk - één van Disney's grootste inspiratiebronnen - is ook in Fantasia alom vertegenwoordigd. Een genot voor het kinderhart dus.
Een plezier voor het oog, een streling voor het oor. De muziek versterkt het beeld. Het beeld versterkt de muziek.
Een combinatie en unieke prestatie van een typische beelddenker om verhalen zonder tekst voor zichzelf te laten spreken.
Fragmenten zijn te zien op www.youtube.com.
Te bestellen bij www.bol.com of te huur op DVD bij bibliotheken
