In dit interview vertelt Ronald Davis over zijn leven, zijn autisme en dyslexie en hoe hij op 38-jarige leeftijd ontdekte hoe hij wel makkelijk en foutloos kon lezen en schrijven.
Dit resulteerde uiteindelijk in de Davismethode en is te lezen in het boek 'the Gift of Dyslexia', in het nederlands vertaalt met de titel 'de Gave van Dyslexie'.
Ook schreef hij het boek 'the Gift of Learning' - 'de Gave van Leren', waarin hij laat zien hoe hij dyscalculie en AD(H)D benadert.
Inmiddels is ook zijn werkwijze om met autisme om te gaan gepubliceerd.
Kijk voor het hele interview op
www.youtube.com: Question everything Ronald Davis
'Hè, hè, zegt de 10-jarige Jesse, 'eindelijk iemand die me begrijpt'.
Dit kwam er met een diepe zucht uit toen ik Jesse open vragen stelde over hoe een route in de stad onthoudt, of wat en hoe hij zich de vorige vakantie herinnerde.
Als ik hem vroeg: waar denk je aan bij het woord 'de', bleef het stil. Verbaasd antwoordde Jesse: 'niets', ik denk dan helemaal niets, want ik zie niks'.
Jesse is leergierig, weet erg veel van de natuur, gaat iedere week enthousiast naar zijn voetbalclub, maar het plezier om naar school te gaan is hij een beetje kwijt geraakt.
Hij krijgt regelmatig spellingsdictees terug vol rode strepen en schiet het AVI lezen niet erg op.
Jesse loopt rood aan als hij hierover vertelt en vervolgt: 'ik doe écht m'n best, maar het is niet leuk als je steeds fouten maakt. Ik word al zenuwachtig als ik de stopwatch zie als ik moet AVI lezen.
Ik vind lezen heel leuk, want ik wil weten wat er in het boek staat! Maar het is veel fijner om voor mezelf te lezen, want ik weet toch wel waar het over gaat. En trouwens, met rekenen ben ik wél goed!
De counseling
Jesse is zijn motivatie om te leren kwijt geraakt, slaapt slecht en gaat iedere dag met tegenzin naar school. We gaan samen aan het werk om te kijken hoe we dit kunnen oplossen.
Jesse wordt zich bewust hoe hij denkt, iets onthoudt, verwerkt en kan weergeven en leert hoe zijn visueel-ruimtelijke vermogen kan gebruiken om moeilijk woorden te onthouden; 'mijn fotocamera', noemt Jesse dit. Hij is verbaasd en opgelucht tegelijk als hij ervaart dat hij moeilijke woorden nu wel kan onthouden en foutloos opschrijven.
Het oefenen van het technisch lezen doet Jesse door zijn focustechniek toe te passen en te stoppen als hij struikelt over een - abstract of onbekend - woord. We dekken het woord af en laten de letters één voor één tevoorschijn komen. Jesse leert dat hij de letters benoemt en kan dan al heel snel het woord goed uitspreken en leest zonder haperingen verder.
Hij vindt het nog wel lastig om het geduld op te brengen om echt even te stoppen bij een struikelwoord, maar merkt gaandeweg dat het beter gaat dan doorlezen, nog meer fouten maken en heel moe worden.
Enige weken later
Jesse vertelt enthousiast dat hij twee AVI-niveaus omhoog is gegaan. Ook maakt hij minder fouten in zijn spellingsdictees.
Alleen topo (grafie) gaat nog niet zo goed. Jesse vindt het lastig om de namen van provincies, steden en rivieren te onthouden en raakt in de war van het kaartje dat hij bij de toets moet invullen.
Ik laat Jesse alle provincies zelf tekenen in een kaart, met ieder een eigen kleur. De namen van de provincies, steden en rivieren 'fotografeert' hij eerst in zijn hoofd, voordat hij deze opschrijft. Daarbij bedenkt hij zelf een plaatje bij het woord dat hij erbij vindt passen.
Een tijdje later hoor ik dat Jesse nu een 10 heeft voor zijn topo.
Jesses zelfvertrouwen is weer terug en hij gaat weer met plezier naar school.
Het is prachtig te zien dat Jesse heeft kunnen ontdekken hoe hij leerstof van hèm kan maken.
